Ik sta graag even met jou stil bij chronische aandoeningen. Hoe komt het dat een ziekte, blessure of aandoening blijft bestaan of elke keer weer terugkomt?
Als een dier in de natuur ziek wordt of het heeft wonden opgelopen in een gevecht, trekt het zich terug en gaat zijn wonden likken. Het dier activeert spontaan de relaxatiereactie waardoor er heel veel stoffen vrijkomen om te herstellen en genezen. Als deze reactie voldoende zijn werk gedaan heeft, leeft het terug verder. Als de wonde niet herstelt of de ziekte niet geneest, is het lot van het dier bezegeld. Het is een natuurwet die enkel past in het grote plaatje.
Uiteraard hebben we deze kracht nog in ons, namelijk het immuunsysteem. Als dat echter tekort schiet om gelijk welke reden, hebben we in tegenstelling tot de dieren en planten zeer goede middelen ter beschikking om deze te herstellen. Hoe komt het dan toch dat het chronisch kan worden?
Wel, de voorbije 5000 jaar leven we als mensdom in de stressreactie. Deze reactie hebben we nodig en activeren we spontaan in levensbedreigende situaties. Als je kijkt naar de geschiedenis dan zijn er heel wat momenten geweest dat er redenen te over waren om bijna continu in de stressreactie te leven. Daardoor hebben we deze reactie van generatie op generatie doorgegeven; Dat betekent dat we gewoon geworden zijn aan de stoffen die in deze reactie in het lichaam en de geest vrijkomen. Deze zorgen voor een boost aan energie, een scherpe focus op gevaren en hoe je deze kan oplossen door er tegen te vechten, van te vluchten of te verstijven. Dit zijn kwaliteiten die we in deze maatschappij best kunnen gebruiken. Dus zijn we op zoek gegaan naar manieren om deze reactie te activeren, ook als er geen echte reden voor is. Zo is de overtuiging dat je enkel met veel moeite iets kan bereiken (no pain, no gain), dat enkel de sterkste zal overleven (wet van Darwin), dat je de concurrentie te snel af moet zijn, dat je allerlei activiteiten doet om een kick te voelen, prestatiegerichtheid in (top)sport, luide muziek, feesten, … vul het lijstje zelf maar aan. Wat is het probleem: deze reactie heeft maar een beperkte reserve. Als je die uitput en tegen wil en dank toch terug activeert, kom je onvermijdelijk in het rood.
En dan zijn we op zoek gegaan naar manieren om de gevolgen daarvan aan te pakken om toch maar in deze reactie te kunnen blijven. Middelen die we als mens gemaakt hebben zoals medicatie, vac cinatie, operaties, … en natuurlijke middelen zoals supplementen, kruiden, bloesems, allerlei behandelvormen,… Dit alles heeft zijn nut en de resultaten zijn zeer mooi. Maar… Je zorgt er ook voor dat je in de stressreactie kan verder leven. Het is nu eenmaal aanvaard en zelf bejubeld. Waarom dan veranderen? Als je telkens opnieuw de stressreactie blijft activeren zal je onvermijdelijk op een punt komen dat je de klachten niet meer kan herstellen. Ze zijn chronisch geworden.
Over het algemeen is het echter niet meer noodzakelijk om stressreactie te activeren. Als je effectief de relaxatiereactie toelaat, zal je de stoffen van de stressreactie missen. Je bent er zo aan gewoon geworden, dat je er terug naar verlangt. En dat dus kan perfect in deze maatschappij. Je moet afkicken van lichaamseigen stoffen. Dat is altijd een beetje lastig.
Tevens geeft de relaxatiereactie geen boost en geen adrenalinestoot. Je merkt wel dat je alles kan zien, dat je opportuniteiten ziet die verder gaan dan een probleem oplossen, dat je veel meer geniet en dat er een innerlijke drive is om te leven los van uitwendige omstandigheden. Alle kwaliteiten die in deze maatschappij hoog aangeschreven staan, zijn ter beschikking. Alleen op een subtielere manier dan we al eeuwen gewend zijn.
Door naar de natuurlijkheid van de relaxatiereactie te luisteren, kan je harmonieus leven zonder in het rood te gaan. Je zal merken dat je met veel minder moeite meer bereikt.
Top, bedankt Yves voor je bijdrage